सृजना सरोवर
प्यारा सारा सृजन लयमा हुन्छ तिम्रै सुवास
हाम्रो इच्छा हृदयतलमा हुन्छ तिम्रै तलास ।
ल्हासा छोडी मदन अहिले रुन्छ खाडी कुनामा
के बिर्सन्थ्यौँ कविमुकुट हे छौ तिमी सम्झनामा ।।
चल्थ्यो हावा सरसर गरी काव्यका सिर्जनामा
खोला बग्थे कलकल गरी भित्रका भावनामा ।
फुल्थे राम्रा सुमन रसिला शब्दका कोपिलामा
लक्ष्मी ढल्क्यौ तर कति छिटै छौ तिमी सम्झनामा ।।
सृजना सरोवर
शरद ऋतु
आयो मौसम यो सफा शरदको आभा छरिन् जूनले ।
हाँसे ती नब कोपिला शरद भो आहा अझै फूलले ।
घुम्छन् फूल छुएर मोह रसको खोजी गरी माहुरी ।
कस्तो रम्य छ वाग हेर पुतली नाच्दै छ डाली डुलि ।
बाला ती सुन झै झुले कृषकले हीरा टिपे धानका ।
छेक्यो चाड र बाडले वरपरै भो हर्ष आल्हादका ।
फुल्दा फूल सुरम्य आँगन भयो लाली चढे झैं यता।
अध्यारो मन पो कठै भइगयो हिस्सा विदेशै हुँदा।
सृजना सरोवर
प्यारा फूल बगानमा झुलिरहे हेर्ने छु जूनी भरी
आऊ कोकिल हो सुरम्य नभको बाटो यतैको गरि ।
ठूलो व्यर्थ भयो म लेक्छु जगमा पीडा भरेको कथा
पानामा कपिका भरूँ म कसरी त्यो जिन्दगीको व्यथा ।।
लामा लाम भएर घेर्दछ यहाँ पीडा व्यथा साथ भै ।
हुन्छ्न् यी किन हो म जान्दिन सबै यो भेद के हो अझै ।
हे अम्बे जग यो छ रोशन भनी भन्छन् त ज्ञाताहरू ।
देख्दैनन् किन चच्छुले गगनमा तारा कतै के गरूँ ?
सृजना सरोवर
नदी फरक, किनार उस्तै छ,
बगाई फरक, धार उस्तै छ्न् ।।
बिर्साएन समयले अझै पनि,
बिम्ब फरक, आकार उस्तै छ ।।
चाहन्न सम्झन यातनाहरु तर,
काँडा अझै र तिखार उस्तै छ ।
सृजना सरोवर
सुन चनमती !
भन्नुन !
अहिले पनि म तिम्रा हरेक पाइलामा तिम्रै बिम्ब बनेर पछ्याई रहेको छु ।
मेरो हृदयको कथा तिमी बिना बिल्कुल अपुर्ण र अधुरो छ । त्यसैले मेरो पार्थिव शरीर चिहान भित्र भए पनि मेरो अन्तिम दृस्टि तिम्रा चंचले आँखाको अलौकिक चाहाना भित्र समाहित हुन पुग्यो र आज तिम्रो बिम्ब बनेर जहाँ तिमी पुग्छ्यौ त्यहीँ म पुगेको छु । मध्य रातमा चनमतिको सपना लोग्ने जीउँदै भएको र यसरी संवाद गर्दै गरेका हुन्छन् । तिमिलाई थाहा छ? कस्ता सपनाहरू थिए हाम्रा किशोरावस्थामा हातारै हतारमा लोग्ने स्वास्नी भएका थियौं हामी ।
सृजना सरोवर
युवा शक्ति छ खुशी चहारीमा आज ।
घुनहरू फस्टाउँदैछन् भकारीमा आज ।
खाडी भित्र रगतसंग साट्दैछ सुक्ष्म खुशी,
खोज्दैछ मुस्कान बोकेको भारिमा आज।
मेरुदण्ड अरब तिर लुलो ज्यान छ यता,
रून्छ देश सगरमाथाको छहारीमा आज ।
सृजना सरोवर
मधेस अंग देशको र शैल टाकुराहरू ।
मिलेर बस्दछ्न् सदा बलिस्ठ पाखुराहरु ।
बुझेर भेउ देशको समान मान्नु पर्दछ ।
हिमाल मुस्कुराउँदा मधेस हाँस्नु पर्दछ ।
गजक्क कोहि पर्दिए हुनेछ द्वन्द देशमा ।
यहीँ म देख्छु जासुसी निकै छ क्षुद्र भेषमा ।
दुखे त लौ मधेसमा हिमाल जुट्नु पर्दछ ।
हिमाल मुस्कुराउँदा मधेस हाँस्नु पर्दछ ।
सृजना सरोवर
भन्छन् डाक्टर यी कुरा सहज हे!लेख्दैछु मैले यहाँ!
बन्छन् देह कसोरि स्वस्थ मन यो,भन्दैछु मैले यहाँ!!
पानी आठ गिलास,साग दिनकै सल्लाद खानू अरे
यौटा ग्लास भरेर कागति जलै,लौ प्रात प्यूनू अरे
चल्दो मौसममा हुने फलहरू, गर्नू अरे सेवन!
घाँटी क्याप्प चिसो हुने किसिमको,पानी नप्यूँ है जन!!
चीया हुन्न कफी अधीक पिउनू, टूसा उमारीकन
अन्नै बीज सदैव खान्छ जसले, सप्रन्छ है जीवन !!
सृजना सरोवर
म फुल्छु बाग बागमा अनेक राग रागमा ।
लिएर बास फूलको हरेक श्वास श्वासमा ।
म दिन्छु भाव प्रेमको प्रत्येक रंग रंगमा।
म चुम्छु ओठले सदा हरेक अंग अंगमा ।
छु आज पुष्प राज झै जताततै छ बासना ।
म खुल्छु पात पातमा लिएर यो उपासना ।
छ भृग दंग आज लौ घुमेर छेउ छेउमा ।
उ हेर रम्छ कोइली वसन्त हाँस्छ ब्योम मा ।
सृजना सरोवर
गजल– १,
आजको यो कहर भोलिको उज्यालो हो।
यी दु:खद प्रहर भोलिको उज्यालो हो।
अधेरी छ चारैतिर निरव छ आज दुनियाँ,,,
रक्त अश्रु नहर बन्योभोलिको उज्यालो हो ।
युगले जन्माउनेहरू बिलाएर जान्छ युगसंगै।
युगको निम्ति बन्यो रहर भोलिको उज्यालो हो ।
श्रृजना सरोवर
एकादेशमा एउटा सुन्दर गाउँ थियो । प्रकृतिको अनन्त मनोरम छटाले भरिपुर्ण गाउँ । जहाँ खोला, नदी, वन–जंगल, ताल, तलैया,ऐतिहासिकताले सुसज्जित प्राचीन धरोहरहरू, डाँडापाखा, हरियाली मैदान, खरले छाएका, च्यादरले छएका ससाना ग्रामीण बस्तिहरू, मानवीय सभ्यता पनि अत्यन्त पूर्वीय संस्कार युक्त, धेरै बर्ष अघि प्राचीन कालमा राजा यूधिष्ठिरले सुनको मन्दिर बनाएर भगवानको आरधना गरेकोले सुन्दर नगरी नाम रहेको किम्बदन्ती । सुन्दर नगरी जसरी नाम रहेको गाउँ थियो त्यसरी नै त्यहाँ को सभ्यता अवर्णणिय थियो । कयौं पुस्ताले सो मनोहर सभ्यता लाई अनुसण प्रवर्द्धन र सम्बर्द्धन गरि ल्यएको थियो ।
श्रृजना सरोवर
गजल– १,
सबै नै उस्तै हुँदैनन् बिहानी ।
न हुन्छ एकनासको निशानी ।
पवन पनि त चल्दैन एक सुर,
हुरी बतास र हुन्छ घाम पानी।
बिश्वास छैन मलाई स्थिरत्वाको,
फूल झै ओइलिन्छ यो जवानि ।।
श्रृजना सरोवर
१) जुनकीरी !
दोष तेरो लोग्ने भनाउँदो लाहुरे को होईन,
तलाई बेहुली हुँदा एउटा खद्दरको सारी किन्न नसक्नु,
एउटा राम्रो नयाँ फूलबुट्टे चोली दिन नसक्नु,
एकजोर चप्पल र आँखा को गाजल दिन नसक्नु,
तेरा चंचल आँखाको भाखा चिन्न नसक्नु,
दोषी त यहि पित्री सत्तात्मक परम्पराको हो ।
आफैं बदलिन नसक्ने ले ,
कसरी बदलोस यो कुसंस्कार ?
कसरी फोड्न सकोस् यो कुरितिको घ्याम्पो ?
अब,
तैंले बदल्नुछ आफैंलाई ,–