लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
तिम्रा सधै सतकथा मनकी दुलारी ।
आमा सधै जनमको म भए दुखारी ।।
ब्यथा रहे गहभरी मन खिन्न पारी ।
आमा नपाइ जगमा म दुखी निहारी ।।
(१)
त्यो प्रेम काख जननी तन चाल सार ।
आलाप यो सकलको मन यो अपार ।।
सोचेर यो जनमको मन भावनामा ।
त्यस्तै रमेर मनले शुभ कामनामा ।।
(२)
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
दया अनि प्रेम घात प्रतिघातमा हुदैन
मानिस ठुलो दिलले हुन्छ जातमा हुदैन
अरुलाई केही दिन कसम खाने मान्छेहरु
ईमान छोड्नेहरुको विस्वास वातमा हुदैन
जति हुन्छ सत्य तथ्य जीउदो छदै मान्छेहरु
हरीयो त रुखमा हुन्छ झरेको पातमा हुदैन
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
हिमालको छ देश यो सिमान्त के चलाउछौ
र अग्निपुञ्ज हो शिवम् मशाल के जलाउछौ
शहीदको सुमार्ग मैं जलाउने छ तेज यो
छ भानुको तरङ्गमा पराई के गलाउछौ
हिमाल हो पहाड हो तराई साथ कौशिकी
छ शान्त यो सधै भरी अशान्ति के फलाउछौ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
बसेर शान्त आत्ममा लुकेर जाउ है तिमी
तिमी उसो नगर्नु है झुकेर जाउ है तिमी
हजार मार्ग छन् यहा कहा छ पुग्नु खै तिमी
म अल्झिए सधै भरी रुकेर जाउ है तिमी
लुकेर प्यार गर्छ जो बसेर आत्ममा सधै
मिठो छ संम्झना यहा ढुकेर जाउ है तिमी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
छ माटो पियारो चलेको छ मान्छे
मितेरी लगाई फलेको छ मान्छे
सधैँ यो त ढाक्ने लगाएर खेती
र कामै गरेरै गलेको छ मान्छे
सधैँ प्रेम गर्ने बसेरै धरामा
धरा मा त आत्मा जलेको छ मान्छे
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
वितेको कहानी यहाँ याद आयो
सुनौलो बिहानी यहाँ याद आयो
न मानेर झर्को सधै काममा नै
दुखेको परानी यहाँ याद आयो
बचाएर राखे टुटेका सितारा
दिएको निसानी यहाँ याद आयो
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
बहरबद्ध गजल– १,
दिलै भित्र आधीँ चलेको छ या
जता हेर आत्मा जलेको छ या
सदा देशको नै रडाको सुनी
सिमा पार आगो बलेको छ या
कहा पुग्छु हामी भनेरै यहाँ
र आषा सबैको ढलेको छ या
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
बहरबद्ध गजल– १,
छ पानी परेको त आली लगाऊ
यही मासमा नै ल बाली लगाऊ
छ बाँझो बसेको र झाडी बनेका
ल जोतेर गोरु त फाली लगाऊ
ल फूटेछ मुलै बगाएछ बस्ती
ल जोगाउ धर्ती त जाली लगाऊ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
जडेको सितारा टुटेको छ या
दिलैको इमानै लुटेको छ या
परानी भरीका ति पूज्यै हरु
दबाऊन घाँटी जुटेको छ या
म आफैँ म बाँच्ने भनेरै सदा
शिशाका सरी पो फुटेको छ या
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
म सिङ्गो दिलै यो गलाएर आएँ
चिनारी थिए जो जलाएर आएँ
यहाँ जे छ आफ्नो खुशी साथ बस्ने
सदिच्छा सबैमा चलाएर आएँ
कहानी बनेको परानी छ हाम्रो
दिलै भित्र आशा पलाएर आएँ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
वैंशको मातमा गाउँछे सुन्दरी
चादँनी रातमा आउँछे सुन्दरी
वेहुली भेषमा कामिनी केशमा
लालि यो ओठमा लाउँछे सुन्दरी
फेरियो रुप नै कामिनी चाल भो
प्रेयसी माझमा छाउँछे सुन्दरी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
बहरबद्ध गजल– १,
यहाँ खाग बन्दै बलेको छु साथी
कहाँ पाउँ छाया जलेको छु साथी
दुखी आशु झर्दा यहाँ हुन्छ हासो
जमाना सँगैमा चलेको छु साथी
जता स्वार्थ मिल्ने उत्तै भीड मान्छे
यही रीत बोक्दै पलेको छु साथी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
फुर्दै छ आज आखाँ फर्केर याद आयो
बग्दै छ अश्रुधारा दर्केर याद आयो
टाढा भएर के भो माया छ साथ मेरो
स्वप्ना म देख्छु राती झल्केर याद आयो
बज्दैन धून ऐले लाग्दैन राग राम्रो
गाह्रो परेछ दिल्मा सर्केर याद आयो
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
दिलै भित्र माया म पाली रहेको
बितेको कहानी सम्हाली रहेको
तिमी साथ छोड्यो म छोड्न सकेन
दिएको ति नासो सम्हाली रहेको
सधैँ साथ बस्ने उही आँचलैमा
मनैका ति पीडा पखाली रहेको
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
सुनौलो छ काया फुलेको जवानी
सगैमा रचेको छ हाम्रो कहानी
म जादै छु टाढा त छोडेर माया
न सोचे पराई न सम्झे बिरानी
रुवाएर आ को थिए साझ बेला
अनौठो पलै त्यो दुखेको परानी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
धोका दिएर पैसा भर्दै छ आज मान्छे
आधार एकताको छर्दै छ आज मान्छे
रोप्दै छ आत्म धारा फुल्दै छ पाप सारा
पैसा लिएर डेरा सर्दै छ आज मान्छे
आषा दिएर आफ्ना विस्वास घात गर्दै
आफ्न्त खोज्न गाँऊ झर्र्दैै छ आज मान्छे
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
जिन्दगी फूलौकी फूलवारी है
ओ देखो ? मिटने की तयारी है
आदमी क्यू देता है दर्द पीडा
जिस्ने दिलको होता भारी है
सव रिसते हमे मिलते है या
जो एक आपसकी दुनियादारी है
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
मन तल लुक्ने सव रचि सारा ।
जय जननी को मन सव सारा ।।
मन सत राखे सव पुर जान्छौ ।
कपट नराखे सव सुख लान्छौ ।।
(१)
यस कलिको मा नगर विषौदै ।
सब नर नारी हुन एक जातै ।।
विषमहरूमा तन मन पारे ।
सब जन सारा सत धन हारे ।।
(२)
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
नदीया वही है किनारे बदल्ते
दुनीया वही है सितारे बदल्ते
व बस्ती वही थी जिसे छोड आए
यहाँ लोग सारे नजारे बदल्ते
हमे जो सिकाया पिता और माता
दुवा साथ पैले इसारे बदल्ते
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
केही प्रेम बिहानको छ पलको संस्कारको हुन्छ रे ।
केही प्रेम हिमालको र वनको जीवात्मको हुन्छ रे ।।
केही प्रेम नदी र ताल छहरा यो धर्तिको हुन्छ रे ।
केही प्रेम धरा सदै पवनमा शौन्दर्यको हुन्छ रे ।।
(१)
केही प्रेम सुयोग्य यो कुशुमको बैसाखको हुन्छ रे ।
केही प्रेम छ यो शिला शिखरको पूर्बजको हुन्छ रे ।।
केही प्रेम उषा छ काल जगमा श्रीभानुको हुन्छ रे ।
सारै प्रेम सबै मनुश्यहरूमा आफ्न्तकै हुन्छ रे ।।
(२)