लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’,
केही प्रेम बिहानको छ पलको संस्कारको हुन्छ रे ।
केही प्रेम हिमालको र वनको जीवात्मको हुन्छ रे ।।
केही प्रेम नदी र ताल छहरा यो धर्तिको हुन्छ रे ।
केही प्रेम धरा सदै पवनमा शौन्दर्यकै हुन्छ रे ।।
(१)
केही प्रेम सुयोग्य यो कुशुमको बैसाखको हुन्छ रे ।
केही प्रेम छ यो शिला शिखरको पूर्बज कै हुन्छ रे ।।
केही प्रेम उषा छ काल जगमा श्रीभानु कै हुन्छ रे ।
सारै प्रेम सबै मनुश्यहरुमा आफ्न्त कै हुन्छ रे ।।
(२)
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
गजल– १,
ठ्रलै थियो खोला तरेँ जिन्दगीमा
अनायास डेरा सरेँ जिन्दगीमा
सुगन्धी हराएर छुट्यो खुशी नै
दुखी आँत भारी भरेँ र्जिन्दगीमा
सुकेको छ फूलै डढेको बगैचा
उठाएर माटो छरेँ जिन्दगीमा
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
पहाडी गरामा घडेरी छ साथी
छ पानी बगेको पधेरी छ साथी
ढुंगाले बनेको चिटिक्कै मिलेको
पुरानो पराको कटेरी छ साथी
फुलैको बगैचा फुलेको छ ऐले
र मान्छे बिना या खडेरी छ साथी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
छ माघे झरीमा रमाएर आए
दिलैको कुनामा सजाएर आए
घरी मख्ख पारी घरी छक्क पारी
फुलै यो दिलैमा धसाएर आए
परीको मिठो कोइली स्वरमा मै
मिठो गीत मन्मा सुनाएर आए
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
छर्दै मिर्मिरमा उषा किरणले आभा सुनौलो यहाँ ।
ज्योत्स्ना खस्छसधै म देख्छु धरणी यो जन्मदाता उहाँ ।।
मेरो सुन्दर शान्त प्रेम जनको आभाष बर्साउँछ ।
जन्मै प्यास नमेटिने प्रहर यी आभा सधैँ छाउँछ ।।
(१)
बासन्ती पल राग का नव छटा यो प्राणको कुञ्जमा ।
रोदी रम्य वनिरहोस् मिलनमा प्राणै सरी प्रीतमा ।।
सारा बाँच्न सकुन् यसै भुवनमा सत्भावका साथमा ।।
फैलुन् शान्ति र सत्य साथ जगमा एक्लो सधैँ रातमा ।
(२)
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
गजल– १,
कैलाशको शिखरमा सधै टल्की बस्छौ तिमी
पुनमको जुन सरी दिल्मा झल्की बस्छौ तिमी
कुशमको सुभाश छरी लठ्ठ पारी सबैलाई
दिपकमल ज्योती बनी सधै सल्की बस्छौ तिमी
परानीका मोडहरू उकाली र ओरालीमा
शान्ति बनि यो दिलमा सधै छल्की बस्छौ तिमी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
दया आज कस्तो घटेको छ ऐले
बिके है त मान्छे रटेको छ ऐले
लुकेका लुटेरा जमानी बसेका
बिवेकै सबैको हटेको छ ऐले
बनेको बिगार्ने जमाना भयो है
अ हा गाउँ हाम्रो कटेको छ ऐले
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
सधैँ साथ माग्दै जवानी गयो
भयो भोर ऐले विहानी गयो
भयो बोल्न गाह्रो हरायो खुशी
छ या घोर पीडा परानी गयो
थिए स्वप्न मेरा दिलैमा यहा
सबै आग लागी खरानी गयो
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
छुटे प्रेम के भो तिमी बम्क साथी
सदा काम गर्दै खुशी छम्क साथी
उनै जन्म दाता र शाखाहरूको
समाएर पंखा तिमी हम्क साथी
सफा राख आत्मा हटाएर ईर्ष्या
अबिश्वास तोडी तिमी गम्क साथी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
चल्दैन जिन्दगानी धाता भनेर रुन्छौ
मातृत्व नै हरायो माता भनेर रुन्छौ
विश्वास छैन ऐले स्वार्थी भयो जमाना
खोक्रो छ भित्र आत्मा गाथा भनेर रुन्छौ
पैसा हुदा हितैषी खस्क्यो भने अवस्था
एकान्त बस्नु पर्ने नाता भनेर रुन्छौ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
तिम्रा सधै सतकथा मनकी दुलारी ।
आमा सधै जनमको म भए दुखारी ।।
ब्यथा रहे गहभरी मन खिन्न पारी ।
आमा नपाइ जगमा म दुखी निहारी ।।
(१)
त्यो प्रेम काख जननी तन चाल सार ।
आलाप यो सकलको मन यो अपार ।।
सोचेर यो जनमको मन भावनामा ।
त्यस्तै रमेर मनले शुभ कामनामा ।।
(२)
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
दया अनि प्रेम घात प्रतिघातमा हुदैन
मानिस ठुलो दिलले हुन्छ जातमा हुदैन
अरुलाई केही दिन कसम खाने मान्छेहरु
ईमान छोड्नेहरुको विस्वास वातमा हुदैन
जति हुन्छ सत्य तथ्य जीउदो छदै मान्छेहरु
हरीयो त रुखमा हुन्छ झरेको पातमा हुदैन
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
हिमालको छ देश यो सिमान्त के चलाउछौ
र अग्निपुञ्ज हो शिवम् मशाल के जलाउछौ
शहीदको सुमार्ग मैं जलाउने छ तेज यो
छ भानुको तरङ्गमा पराई के गलाउछौ
हिमाल हो पहाड हो तराई साथ कौशिकी
छ शान्त यो सधै भरी अशान्ति के फलाउछौ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
बसेर शान्त आत्ममा लुकेर जाउ है तिमी
तिमी उसो नगर्नु है झुकेर जाउ है तिमी
हजार मार्ग छन् यहा कहा छ पुग्नु खै तिमी
म अल्झिए सधै भरी रुकेर जाउ है तिमी
लुकेर प्यार गर्छ जो बसेर आत्ममा सधै
मिठो छ संम्झना यहा ढुकेर जाउ है तिमी
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
छ माटो पियारो चलेको छ मान्छे
मितेरी लगाई फलेको छ मान्छे
सधैँ यो त ढाक्ने लगाएर खेती
र कामै गरेरै गलेको छ मान्छे
सधैँ प्रेम गर्ने बसेरै धरामा
धरा मा त आत्मा जलेको छ मान्छे
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
वितेको कहानी यहाँ याद आयो
सुनौलो बिहानी यहाँ याद आयो
न मानेर झर्को सधै काममा नै
दुखेको परानी यहाँ याद आयो
बचाएर राखे टुटेका सितारा
दिएको निसानी यहाँ याद आयो
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
बहरबद्ध गजल– १,
दिलै भित्र आधीँ चलेको छ या
जता हेर आत्मा जलेको छ या
सदा देशको नै रडाको सुनी
सिमा पार आगो बलेको छ या
कहा पुग्छु हामी भनेरै यहाँ
र आषा सबैको ढलेको छ या
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी
बहरबद्ध गजल– १,
छ पानी परेको त आली लगाऊ
यही मासमा नै ल बाली लगाऊ
छ बाँझो बसेको र झाडी बनेका
ल जोतेर गोरु त फाली लगाऊ
ल फूटेछ मुलै बगाएछ बस्ती
ल जोगाउ धर्ती त जाली लगाऊ
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
जडेको सितारा टुटेको छ या
दिलैको इमानै लुटेको छ या
परानी भरीका ति पूज्यै हरु
दबाऊन घाँटी जुटेको छ या
म आफैँ म बाँच्ने भनेरै सदा
शिशाका सरी पो फुटेको छ या
लक्ष्मी दत्त भट्ट ‘सत्यप्रेमी’
म सिङ्गो दिलै यो गलाएर आएँ
चिनारी थिए जो जलाएर आएँ
यहाँ जे छ आफ्नो खुशी साथ बस्ने
सदिच्छा सबैमा चलाएर आएँ
कहानी बनेको परानी छ हाम्रो
दिलै भित्र आशा पलाएर आएँ