मनिराज जोशी
आयो ओर्लिन धर्तिमा गगनमा ”लक्ष्मी,,प्रभा भाष्कर ।
छायो दिव्य दिगन्तमा क्षितिजमा ज्योत्स्ना सफा सुन्दर ।
मीठो ओष्ट खुराँक पस्किरह॔दै आफ्नो लगानी ग-यो ।
पाखा-पर्वत, कन्दरा सुनहरा आस्वाद शोभा छ-यो ।।
गर्दै पारसवार स्वर्णपथको सिंगो शताव्दी गयो ।
हाम्रो देश ऋणी छ आज उनमा झुक्दैछ नेपाल यो ।
माटाका कणमा समीर-सलिला आकाश-पातालमा ।
तिम्रै पौरखले युगौंयुग धरा थामिन्छ आधारमा ।।
मनिराज जोशी
विदेश जाने छ अपूर्व इच्छा ।
पढेर भाषा दिइयो परिक्षा ।
भिसा परेका दिनमा म हांसें ।
मेरा हितैषीजन मित्र नाचे ।।
बैकुण्ठ पाएर भने कराएं ।
आनन्दले नृत्य गरें रमाएं ।
मेरा हजारौं परिचाहनामा ।
आएछ मौका मनकामनामा ।।
मनिराज जोशी
पाऔंला धनमान-शान-पदवी,माटो कहां पाउंला ।
पाऔंला बल-बुद्बि-शीप-करुणा,माटो कहां पाउंला ।
पाऔंला परिवार हार-मणि या,माटो कहां पाउंला ।
पाऔंला घरद्वार भार-भरिया-माटो कहां पाउंला ।।
ज्युदै स्वर्ग म जाउंला सुयशले,माटो कहां पाउंला ।
पाऔंला वरदान मान ममता,माटो कहां पाउंला ।
पाऔंला मणिलोक सौख्यसुख या,माटो कहां पाउंला।
आंखा-कान-अपान पाउं तर यो,माटो कहां पाउंला ।।
मनिराज जोशी
मेराभित्र सुगन्धकन्द छ भने-संसार मेरो भयो ।
गन्धैगन्ध प्रबन्ध बन्द छ भने, सप्पै विरानो भयो ।।
किन्दैनन् चिनी-गुड गै पसलमा, ऐसेलु मेवा फल ।
भित्रैबाट निकाल्दछन् सुरसिला, स्वादिष्टता काफल ।।
भन्दैनन् स्वयमेव छु म गुलियो, गन्ना उखुले पनि ।
फेदैसम्म उखेल्छ स्वाद अरुमा, अर्पे सवै जीवनी ।
बोल्दैनन् तर दीप्तछन् रविप्रभा, संसार छापी दिए ।
आफैले स्वयमेव भन्छु मइले , धर्ती उचाल्ने थिएँ ।।
मनिराज जोशी
ढाक्यो बादलले परन्तु रवि नै ज्योत्स्ना जलाई रहे ।
खोलाले धमिले परन्तु जलधी संग्लो बनाई रहे ।।
विष्टामूत्र सुगन्ध पारी धरणी उर्जा फलाई रहे ।
भुक्नेकुक्कुर भुक्छ नाहक सखे भुक्दैन हात्ती अहे ।।
पाकेको फलमात्र हेर्दछ सबै पोख्छौ दुखेसो किन ?
बालेको ज्वलदग्नि ताप्दछ सबै पीडाभएको किन ?
हुन्नन् काष्ट सुगन्धदायक कुनै घोटिन्छ श्रीखण्ड हो ।
घोट्नैपर्दछ पाखुरा समयले घोटेर नै मूल्यभो ।।
मनिराज जोशी
ऐना झैँ म जमौं जमाउँ मृतिका, पाषाण झैँ स्थिरता ।
एकै अङ्गुलमा उठाउँ म धरा, शैलेन्द्रको सम्पदा ।।
मौरी झैं म बनेर गोल मधुझै, पारौं म स्वादिष्टता ।
फक्रौँ सुन्दर बागमा कुशुम झैँ, फैलाउँ सौगन्धता ।।१।।
देखाऔं श्रमशीप झैँ म कमिला, आकार सानो बनि ।
पैराऔं म गुलाव झैँ सुमनमा, छर्दै प्रभा रोशनी ।।
पानी रङ्गतरङ्ग झैँ पथलियौं, थाक्दै नथाकी हिडूँ ।
बैरीमा अरिगाल चाल म रहौ, शालीनताले भिडूँ ।।२।।
मनिराज जोशी
आऊ नूतनवर्ष हर्षसुखको उर्लाउदै सागर ।
ल्याऊ भाव नवीनता सुखप्रदा नौलानयां जागर ।
तिम्रो आगमको पुनर्मिलनको न्यानो अपेक्षा गरी
आऊ स्वागत गर्दछौं हृदयले आनन्द मीठा छरी ।
आऊ नूतनवर्ष शैलशिरमा, छाएर पीताम्वर ।
आऊ नूतनवर्ष पल्लव मुना,फर्की नयाँ सुन्दर ।।
आऊ भन्छ गुलाव आरुजमुना, ऐसेलु या काफल ।
आऊ भन्दछ गौथली सस्वरमा, फेर्दै नयां काचुल ।।
मनिराज जोशी
ऐना झैँ म जमौं जमाउँ मृतिका, पाषाण झैँ स्थिरता ।
एकै अङ्गुलमा उठाउँ म धरा, शैलेन्द्रको सम्पदा ।।
मौरी झैं म बनेर गोल मधुझै, पारौं म स्वादिष्टता ।
फक्रौँ सुन्दर बागमा कुशुम झैँ, फैलाउँ सौगन्धता ।।१।।
देखाऔं श्रमशीप झैँ म कमिला, आकार सानो बनि ।
पैराऔं म गुलाव झैँ सुमनमा, छर्दै प्रभा रोशनी ।।
पानी रङ्गतरङ्ग झैँ पथलियौं, थाक्दै नथाकी हिडूँ ।
बैरीमा अरिगाल चाल म रहौ, शालीनताले भिडूँ ।।२।।
मनिराज जोशी
म चाहन्छु सम्मान सेवा उपाधी ।
म चाहन्छु सौन्दर्यता स्वस्ती आदी ।
सधैं सुखभोगी बनौं मै नीरोगी ।
सदासर्वदा देवतातुल्य भोगी ।।
परन्तु गएँ मार्ग कालो करालो ।
लिपें चर्ममा रङ्ग सेतो उज्यालो ।
छरें बीज तीतो र कांटा कठोर ।
म खोज्दै हिडें चाहनामा डुबेर ।।
मनिराज जोशी
फ्रकेर सुन्दर गुलाब पलाँश काँस,
पग्लेर मिष्ट मधुव्ञ्जनको मिठास ।
ताना निनाद तरूपल्लव भुनभुनाई
आयो बसन्त ऋतुराज सुगन्धदायी।।
नीलाम्य वास परिधान कमान पन्ना ,
गुञ्जायमान तदधानसमान तन्ना ।
बुट्टा भिरेर कुसुमाकरको बिहान,
आयो महामहिम कौतुकता मुहान ।।
मनिराज जोशी
म चाहन्छु सम्मान सेवा उपाधी ।
म चाहन्छु सौन्दर्यता स्वस्ती आदी ।
सधैं सुखभोगी बनौं मै नीरोगी ।
सदासर्वदा देवतातुल्य भोगी ।।
परन्तु गएं मार्ग कालो करालो ।
लिपें चर्ममा रंग सेतो उज्यालो ।
छरें बीज तीतो र कांटा कठोर ।
म खोज्दै हिडें चाहनामा डुबेर ।।
गीता स्मृति कठायत
फूलको पीडा के थाहा कोपिलालाई
सोध, सन्तानले छोडेकी आमालाई
समयसंगै तँ पनि कम्जोर हुनेछस्
यसो भन्दैथ्यो चरी पिजडालाई
त्यो फूल देखर त्यो जुन देखेर
सम्झी रहन्छ प्रेमी प्रेमीकालाई
गीता स्मृति कठायत
फूलको पीडा के थाहा कोपिलालाई
सोध, सन्तानले छोडेकी आमालाई ।
समयसंगै तँ पनि कम्जोर हुनेछस्
यसो भन्दैथ्यो चरी पिजडालाई ।
त्यो फूल देखर या जुन देखेर
सम्झी रहन्छ प्रेमी प्रेमीकालाई ।