झलक उपाध्याय ‘बादल’
जब म जन्मिए,
मेरो आफ्नै जन्म घर थियो ।
खाना खाने किचेन थियो ।
जब म खेल्थे,
मेरो छुट्टै प्ले ग्राउन्ड थियो ।
डुबुल्की मार्न स्विमिङ्ग पुल थियो ।
मेरो बाल भोक बुझ्नेहरु मैले नमागी,
आफू टोक्नै आटेको गाँस सुम्पन्थे ।
मेरो शरिरको जाडो सम्बोधन गर्दै ,
आफ्नो ओडनी ओडाउथे ।
मेरा आखाको अभाव देख्नेहरु,
खल्तीबाट रातो याक निकाली थमाउथे ।
झलक उपाध्याय ‘बादल’
तिमीमा चलेको बतासै नमीठो ।।
सधै पो रह्यो त्यो अतासै नमीठो ।।
पहिल्यै सुनायौ, चहाना मनैका ।
सुरुमै कडा त्यो, कु-गासै नमीठो ।।
मनोहर दृश्य पो, भएरै के लाग्यो ।
सु-सज्जीत सिगार्यौ, त खासै नमीठो ।।
झलक उपाध्याय ‘बादल’
ए केही त कुराहरूहाम्रा नि माने के हुन्छ ।
केटुलि हो सेल्फिमा थुतुनु नताने के हुन्छ ।।
दिउसै भुतिनी बनेर हिड्नु भन्दा ।
तिम्रा ती जिकिल्टा बाने के हुन्छ ।।
दिनहु विचरा bf को खेलो गर्नु भन्दा ।
सधैंभरि लाई एक छोरेट्टो छाने के हुन्छ ।।
झलक उपाध्याय ‘बादल’
सकेको भए त पाउन तिमिलाई।
मेरो गोरेटो मा दाउन तिमिलाई ।।
हो पक्कै काँपने थेनन् यी हात मेरा ।
टिपेको फुल त्यो लाउन तिमिलाई ।।
मैले जिउनुको अर्थ भेटने थिए ।
मिले त मन् मा सजाउन तिमिलाई ।।
झलक उपाध्याय ‘बादल’
प्रकृति तिमी तिमी हौ
म मै हुँ……….
तिमी त्यो हौ जस् संग
निश्चित भोलि छ,
शीत पछिको पाडीलो घाम छ,
वर्षात पछिको सुरम्यता छ,
उराढ पछिको माधुर्यता छ।
…..प्रकृति तिमी तिमी हौ।
प्रकृति तिमी चतुर छ्यौ,
चिसोले पोलेर घाउहरु,
न्यानो ले सेकिदिन्छ्यौ ।
तातोले ओईलाई सुतेकाहरु,
शीतका थोपा छर्केर बिउझाउछ्यौ।
हिजोलाई भोलि पार्ने ,
एक महान गुण छ तिमीमा,
त्यसैले त
…प्रकृति तिमी तिमी हौ।
झलक उपाध्याय ‘बादल’
दादागिरी गरेर नी माया लाईन्छ र?
चाकु छुरि देखाएर बिश्वास पाईन्छ र?
के भनी लड्छौ कुन्नि यस्तो लडाइँ ।
दुनियाँ यो जित्नलाई अस्त्रै चाहिन्छ र?
दुखाएका मनहरू ती खै कसरी पटाउनु ।
निशब्द नै रहि कन दिन कसरी कटाउनु ।।
धेरै पल्ट माफि मागे तर पनि मान्दिने खै?
सबै छोडि उसकै लागि अझै कति खटाउनु ।।