कृष्ण शरण उपाध्याय

१) “जुम्रा”
जुम्रा ले शिर माथि टोकिरहने, बानी परेको थियो ।
त्यो पीडा सहने र बोकिरहने, बानी परेको थियोे ।।
चुस्थे रक्त र लुक्दथे सब उहीँ, कालो घना केश मा ।
लाग्थ्यो औषधि गर्न हुन्न कहिल्यै, यो बुद्ध को देश मा ।।

वर्षौं वर्ष त्यहाँ यसै किसिम ले, जुम्राहरू पोषिए ।
रौं का फेद जरा-जरा र धमनी , सारा शिरा शोषिए ।।
हामी मात्र कन्याउँथ्यौँ र त्यसमै ,आनन्द मान्थ्यौं अति ।
ती टोक्थे अनि चिल्दथे र त्यसमै, आनन्द ठान्थ्यौँ अति ।।

Continue reading →

कृष्ण शरण उपाध्याय

१) “खुट्टा उचाली बढौँ”

माटो गन्धक ले तथा गरल ले,खप्नै नसक्ने भयो ।
बाटो फोहोर ले हिलो र मल ले,हिँड्नै नसक्ने भयो ।।
हाम्रो दूषित राजनीति छल को,उत्तुङ्ग चुच्चो बन्यो ।
पार्टी मा दल मा निकृष्ट खल को,व्यक्तित्त्व उच्चो बन्यो ।।

काया फेर्नुछ भन्दथ्यौ मुलुक को,क्या जोश भर्थ्यौ हिजो ।
मास्छौँ दु:ख दरिद्रता सब भनी,उद्घोष गर्थ्यौ हिजो ।।
त्यो बोली अब के भयो र जनता,झुक्याउँदै छौ अब ?
आमा का पिँडुला र ढाड शिर मा,मुक्याउँदै छौ अब ?

Continue reading →